اگر کودک شما به دنبال برقراری ارتباط با دوستان و همسالان نیست ، غالباً خود را در خود و افکار خود غرق می کند ، پس می توان گفت که گوشه گیر است.
این احتمال وجود دارد که این رفتار ناشی از دنیای درونی غنی کودک باشد که کاملاً توسط او کشیده شده است. در صورت بروز چنین وضعیتی ، والدین موظف هستند دلایل واقعی انزوای فرزند خود را دریابند ، اما در عین حال باید ظرافتها را تا حد ممکن رعایت کنند. اگر کودک تنها یک خانواده در خانواده باشد ، پس این رفتار برای او متداول است زیرا از همان ابتدا فاقد ارتباط با فرزندان است و این می تواند در آینده بر توانایی های ارتباطی او اثر سو بگذارد. بنابراین ، هر زمان که ممکن است ، باید سعی کنید تنهایی کودک را با رفتن به دوستان ، همسالان ، زمین های بازی یا حداقل به حیاط محل بازی همه بچه های دیگر جبران کنید.
وقتی دلیل کنار رفتن کودک رفتار غلط و منفی والدین است ، وضعیت بسیار بدتر است. اکنون بسیار معمول است که والدین همیشه مشغول کار هستند و به فرزندان خود توجه ندارند. این نگرش برای کودکان بسیار دافعه آور است ، احساسات منفی زیادی ایجاد می کند و باعث می شود کودک به درون خودش کشیده شود. برای جلوگیری از چنین عواقبی از شکل گیری شخصیت جدید در آینده ، والدین به سادگی باید در روابط خود در خانواده تجدید نظر کنند ، و سپس آنها می بینند که چگونه همه چیز به سمت بهتر تغییر می کند ، و کودک شروع به اعتماد بیشتر به آنها می کند.
پس چگونه می توان دلایل انزوای کودک را شناسایی کرد؟ در چنین مواردی ، نقاشی های هنرمندان جوان اغلب به کمک می آیند. از این گذشته ، اینها فقط کالایاک-مالیاک نیستند ، بلکه می توان از آنها برای ساختن یک تصویر کامل روانشناختی از یک شخص استفاده کرد. اگر کودک چهار ساله است ، پس منطقی است که او پیشنهاد کند خانواده اش را ترسیم کند. اگر کودک خودش را بزرگتر از بقیه نقاشی کرده است ، شاید شما او را بسیار ناز کرده و تصور کنید که خیلی کوچک از خودش نشانگر دست کم گرفتن نقش او باشد ، اگرچه ممکن است چنین گزینه ای وجود داشته باشد که کودک فقط مشخص کند که چقدر کوچک است است. اگر کودک خودش را جدا از بقیه بکشد ، در خانواده توجه کمی به او می شود. در هر صورت ، در چنین شرایطی ، نباید بیکار بود ، نیاز فوری به توجه به آنها و اقدامات لازم برای از بین بردن آنها.
