نیاز طبیعی نوزاد تازه متولد شده حضور مداوم مادر در همان حوالی است. با رشد و رشد کودک ، کارهای بیشتری و بیشتر به طور مستقل انجام می شود. والدین باید مسئولیت را به فرزند خود منتقل کنند. گاهی اوقات یافتن مرز خوب بین نگرانی طاقت فرسا و بی تفاوتی دشوار است. به ویژه مسائل حاد ولایت بیش از حد در دوران بلوغ مطرح می شود.
کودک به تدریج استقلال پیدا می کند
وظیفه نوجوانی جدایی از والدین است. با رشد طبیعی رابطه بین کودک و والدین او ، شورش نوجوان کمتر حاد است. اما اگر پیش از آن والدین هر قدم فرزند خود را تماشا می کردند ، شورش نوجوان بسیار روشن خواهد بود.
بنابراین ، والدین باید مدت ها قبل از رسیدن به بلوغ ، به این فکر کنند که آیا به کودک خود آزادی کافی می دهند؟ لازم است این کار را از لحظه ای که کودک خزیدن را یاد می گیرد شروع کنید. این را برای خود یک قانون قرار دهید: امنیت کودک مسئولیت مستقیم شماست. اما تهیه منع آن ضرورتی ندارد. به نظر می رسد ، این چه عواقبی برای یک نوجوان در آینده خواهد داشت؟ عواقب آن فوری ترین است: از همان ابتدا عادت خواهید کرد که به کودک در صورت امکان آزادی دهید ، و زندگی او را کنترل نکنید. می توانید به کودک 7 ماهه خود اجازه دهید آزادانه در اتاق بخزد زیرا اجسام خطرناک را از دسترس او خارج کرده اید. به همین ترتیب با یک نوجوان: شما آزاد هستید که اجازه دهید با دوستانش بیرون برود ، زیرا توافق کرده اید که در یک ساعت مشخص با او تماس بگیرید.
همیشه آنچه فرزندتان به شما می گوید گوش دهید
خود شما به راحتی نمی توانید با نگرانی متوجه شوید که کجا بیش از حد پیش می روید. اما کودک شما قطعاً آن را احساس خواهد کرد و به شما خواهد گفت. شما نباید در چنین گفتگوهایی جایگاه والدین اقتدارگرا را بگیرید: "من گفتم نمی توانی ، پس نمی توانی!" با فرزند خود در یک مساوی ارتباط برقرار کنید ، خواسته های او را در نظر بگیرید. همیشه می توان درباره ادعاهای او درباره استقلال بحث کرد و سازشی قابل قبول یافت. هرچه کودک خود را بیشتر تحت فشار قرار دهید مقاومت بیشتری نیز خواهید داشت. شاید هر یک از اجازه های شما به خودی خود آنقدر مهم نباشد ، اما اصل مهم خواهد شد - اجازه ندهید پدر و مادرتان برنده شوند.
احساسات و انگیزه های خود را تجزیه و تحلیل کنید
یک روش خوب برای جلوگیری از حضانت غیرضروری فرزندتان ، تجزیه و تحلیل انگیزه های رفتارتان است. به این فکر کنید که چرا شما باید دائما کودک خود را کنترل کنید؟ آیا تجربیات شما کافی است؟ آیا درمورد خطر فرزند خود مبالغه می کنید؟ اگر نمی توانید احساسات خود را به تنهایی مرتب کنید ، به یک روانشناس مراجعه کنید. اغلب اوقات ، یک دیدگاه مستقل کمک زیادی می کند.
اما حتی بدون روانشناس نیز بسیار مفید است که از احساسات خود آگاه باشید و در مورد آنها با کودک خود صحبت کنید. به عنوان مثال ، به جای یک ممنوعیت قطعی در بازگشت دیر ، می توانید با فرزند خود در مورد نگرانی های خود در مورد امنیت او صحبت کنید.
آرزوی دوست بودن با فرزندتان
یکی دیگر از جنبه های محافظت بیش از حد کودک تمایل به داشتن بهترین دوست در همه زمان ها است. در بیان افراطی آن ، چنین تمایلی منجر به این واقعیت می شود که والدین حق حریم خصوصی کودک را ترک نمی کنند. آنها می خواهند در مورد همه چیزهای کوچک بدانند. اما تمرکز توجه نوجوانان در حال تغییر از والدین به همسالان است. دوستی واقعی و عشق اول در زندگی آنها ظاهر می شود. به فرزندتان اجازه دهید تجربیات صمیمی (یعنی خیلی شخصی) داشته باشد. هرگز دفترچه خاطرات شخصی فرزند خود را بدون اجازه نخوانید. فقط به او بگویید که در صورت لزوم همیشه می تواند به شما رجوع کند. خودتان او را با توصیه آزار ندهید.
نکته اصلی این است که به فرزند خود اعتماد کنید. برای مدت طولانی شما در تربیت او سرمایه گذاری می کنید ، اما از یک لحظه زمان آن فرا می رسد که به نتیجه نگاه کنید: چگونه فرزند شما به طور مستقل در زندگی قدم خواهد گذاشت. بگذارید اشتباه کند و تجربه زندگی خود را بدست آورد.از این گذشته ، شخصی که می داند چگونه به تنهایی از پس مشکلات برآید ، برای زندگی سازگارتر از شخصی است که والدین برای او همیشه در مورد همه چیز تصمیم می گیرند.
