تفاوت زیادی بین ازدواج رسمی و ازدواج مدنی وجود دارد. بسیاری از زوجین آگاهانه رابطه خود را ثبت نمی کنند ، در حالی که برخی دیگر با عجله خود را به اداره ثبت رسانده و سپس طلاق می گیرند. هر دوی این نهادهای خانواده حق حیات دارند ، س questionال این است که تفاوت آنها با یکدیگر چقدر است.
هر ازدواج دهم مدنی است. جوانان برای ثبت روابط خود عجله ندارند ، اما طبق قانون رسمی ، با داشتن نیروی قانونی ، فقط عقد ازدواج ثبت شده در اداره ثبت احوال شناخته می شود. نه ازدواج مدنی و نه اتحادیه کلیسایی عواقب قانونی ندارد. این بدان معناست که حقوق همسران با هنجارهای نه قانون خانواده ، بلکه قانون مدنی تنظیم می شود.
اگر یک زن و شوهر تصمیم به ترک بگیرند ، در صورت عدم داشتن سند ازدواج ، متفرق می شوند و بس. زن و مرد املاک مشترکی ندارند ، او و او وجود دارد. اگر شوهر در ازدواج رسمی یک آپارتمان به دست آورده باشد ، زن هنگام تقسیم اموال می تواند دقیقاً نیمی از آن را مطالبه کند. و در ازدواج مدنی ، اگر تجهیزات ، املاک و مستغلات ، ماشین و سایر املاک خریداری شده باشد و توافق ضمنی برای تقسیم مساوی آن در صورت اختلاف وجود نداشته باشد ، اثبات واقعیت تملک مشترک در دادگاه ضروری خواهد بود.
اثبات واقعیت خریدهای مشترک با کمک چک های جلب شده ، شاهدان ، قراردادها امکان پذیر است.
شما نمی توانید در ازدواج مدنی توافقنامه قبل از ازدواج را تنظیم کنید. کودکی که در یک ازدواج مدنی متولد می شود همان حقوق فرزند ازدواج رسمی را دارد. مطابق قانون ، کودک در صورت وجود واقعیتی برای به رسمیت شناختن پدر بودن ، حق دریافت ارث ، ملاقات با پدر خود را دارد. اگر والدین نتوانند به توافق برسند ، این مسئله در دادگاه حل می شود. اگر پدر در سند ازدواج ثبت نشده باشد ، باید پدر بودن را به رسمیت بشناسد ، پس باید نفقه اقامه شود. اگر طرفین به هیچ وجه نتوانند در مورد محل زندگی نوزاد به توافق برسند ، موضوع توسط دادگاه تعیین می شود.
علاوه بر این ، اگر همسرانی که در یک ازدواج مشترک متعارف زندگی می کنند تصمیم بگیرند فرزند خاصی را به فرزندی قبول کنند ، همانطور که در قانون پیش بینی شده است ، نمی توانند این کار را انجام دهند.
