یافتن حتی یک کودک که هرگز ترس را تجربه نکرده باشد دشوار است. این طبیعی است زیرا برای هر سن ، یک مجموعه معمول از ترس های معمول وجود دارد. اما چرا ترس هایی ظاهر می شود که فراتر از سن کودک باشد و ماهها یا حتی سالها ادامه داشته باشد؟
ترس ترکیبی از واکنشهای روانشناختی و فیزیولوژیکی در برابر محرکی تهدید کننده زندگی (واقعی یا تصوری) است. وقتی فرد می ترسد ، تغییرات ناگهانی فیزیولوژیکی در بدن او ایجاد می شود: نبض و تنفس بیشتر می شود ، تعریق افزایش می یابد ، فشار خون بالا می رود و آب معده ترشح می شود.
در قلب ترس غریزه حفظ خود است: ما از آنچه می تواند به ما آسیب جبران ناپذیری وارد کند می ترسیم. البته ترس همیشه توجیه پذیر نیست و واقعاً سلامتی و ذهن ما را تهدید می کند. چرا ، حتی در اوایل کودکی ، ترس از چیزها / موجودات کاملاً غیر خطرناک شروع می شود؟
ترس کودکان از دو طریق قابل شکل گیری است: در یک موقعیت واقعی خطرناک یا در روند برقراری ارتباط با سایر افراد. در روند زندگی ، کودک تجربه فردی خود را در زمینه شرایط آسیب زا بدست می آورد. این می تواند سقوط ، سوختگی ، ترس از دیدن یک حیوان بزرگ ، بیماری و غیره باشد. در این حالت ، کودک واقعاً در معرض خطر است. او متوجه می شود که این شرایط می تواند زندگی را تهدید کند و ترس واقعی شکل می گیرد. قاعدتاً ترس خیالی به دلیل استفاده بی احتیاط از اصطلاحات مختلف ادبی یا هشدارهای بزرگسالان شکل می گیرد: "اگر زمین بخوری ، صدمه خواهد دید!" ، "اگر فرنی نخوری ، گرگ شیطانی می آید!" و غیره. کودک مبتلا به اضطراب همه چیز را به معنای واقعی کلمه و بسیار نزدیک به قلب خود می گیرد. او واقعاً فکر خواهد کرد که یک گرگ خیالی وحشتناک می آید و زندگی او را تهدید می کند. اینگونه است که فوبیای کودکی شکل می گیرد.
علاوه بر چنین عباراتی ، شکل گیری ترس تحت تأثیر مکالمات بی قرار بزرگسالان در حضور کودک است. مشاجرات بین والدین ، رسوائی ها ، گفتگوها درباره مشکلات مختلف بر درک کودک از دنیای اطراف خود تأثیر می گذارد. فیلم ها یکی دیگر از دلایل عمده فوبیا است. والدین باید کنترل کنند که کودک چه مدت و چه برنامه هایی را تماشا می کند.
وظیفه والدین این است که متوجه اضطراب و ترس کودک شوند و تمام تلاش خود را برای رفع بیماری به کار گیرند.
