هر پدر و مادری می خواهد فرزند خود را شایسته احترام بزرگ کند. به طوری که او مورد توجه قرار گرفت و به عنوان نمونه قرار گرفت. احتمالاً به همین دلیل است که همه بسیار مشتاقند که همه درخشان ترین و زیبا ترین ها را در سر کودکان خود بگذارند. تنها س isال این است که والدین چگونه این کار را انجام می دهند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
همه والدین روش های خاص خود را برای تأثیرگذاری بر کودک دارند. برخی گفتگوی مسالمت آمیز با دختر یا پسر خود را ترجیح می دهند ، برخی دیگر به کودکان رشوه می دهند و برخی دیگر از رادیکال ترین روش ها دریغ نمی کنند. متأسفانه ، بسیاری از والدین هنوز از روش شلاق استفاده می کنند ، اگرچه همه در مورد بی اثر بودن آن شنیده اند. برخی از افراد تصور می كنند كه روش های قدیمی تربیت بهتر عمل می كنند و استفاده از زور تنها راه تربیت یك فرد واقعی است.
گام 2
و من می خواهم با آن بحث کنم. مطمئناً می توان با استفاده از تنبیه بدنی شخصی را تربیت کرد ، اما آیا این فرد پس از چنین علمی سپاسگزار خواهد بود؟ چه چیزهایی را می توانید در نوزاد با حفره و کاف تزریق کنید؟ روان شکننده او چه خواهد شد؟
مرحله 3
تنبیه بدنی یک رشته نیست. بلکه این ناتوانی والدین در برابر شرایط است. اعتراف به شکست خود. با زدن کودک ، یک بزرگسال به او یاد نمی دهد که کار درست را انجام دهد ، بلکه فقط نشان می دهد که خودش نمی تواند با احساساتش کنار بیاید. اگرچه ، این همان چیزی است که من سعی می کردم به بچه یاد بدهم.
مرحله 4
تنبیه بدنی به خودی خود معنی ندارد. اقدامات تربیتی باید در جهت اصلاح رفتار باشد نه در جهت تغییر رفتار. با تنبیه فرزند خود ، نمی توانید به او یاد دهید که کار درست را انجام دهد. کودکان ، تحت فشار ، می توانند اقدامات خود را تغییر دهند ، اما این موقتی خواهد بود. علاوه بر این ، کودک حتی نمی فهمد که جرمش چیست. او به سادگی بازتابنده از انتقام جویی برای او خواهد ترسید ، اما اصل اشتباه خود را درک نخواهد کرد.
مرحله 5
عواقب مجازات شدن با کمربند می تواند وخیم باشد. از دست دادن اعتماد نه تنها اعتماد ، بلکه همچنین عشق یک عزیز آسان است. تجلی قدرت بدنی نسبت به افراد ضعیف بدترین چیزی است که می تواند باشد. البته این کودک نمی تواند به حملات والدینش پاسخ دهد و اغلب مادران و پدران از این مزیت استفاده می کنند و از کودک طاعت می طلبند. ترس در روح نوزاد ظاهر می شود. ترس از عزیزترین افرادی که باید توضیح و راهنمایی کنند اما به هیچ وجه مرا کتک نزنند.
مرحله 6
نکته ترسناک این است که با گذشت زمان ، در بسیاری از خانواده ها ، کودکان چنان به ضرب و شتم عادت می کنند که به زندگی دیگری فکر نمی کنند. تجلی درک و مشارکت برای آنها وحشی و غیرمعمول است. الگوی خاصی از رفتار به صورت غیرارادی شکل می گیرد و با بالغ شدن ، کودکان دیروز در هر فرصتی "دست روی دست" می گذارند. و همین روش ها در حال حاضر تربیت فرزندان آنهاست.
مرحله 7
تنبیه بدنی می تواند و باید با روشهای دیگر آموزش جایگزین شود. کودکان خیلی کوچک می توانند به راحتی حواسشان را پرت کنند. اگر کودک کاری غیرقابل قبول انجام داد ، نیازی نیست که بلافاصله به او ضربه بزنید. توجه به سایر نکات بسیار آسان تر از آن است که والدین عادت به تفکر دارند. و در نتیجه - غرور در خود و فقدان احساس گناه در مقابل کودک.
مرحله 8
کودکان بزرگتر کاملاً قادر به گوش دادن به توضیحات بزرگترهای خود هستند. و اگر یک بزرگسال ، پس از حوصله ، به کودک توضیح دهد که اشتباه می کند ، شنیده می شود و درک می شود. کودکان هنوز چیزهای زیادی نمی دانند ، آنها بصورت شهودی جهان را کاوش می کنند ، در عین حال ناخواسته لج می کنند. صبر والدین شاید مهمترین چیز در تربیت فرزند باشد. صبر و توانایی درک.
مرحله 9
هیچ چیز آسانتر از این نیست که با زور با یک کودک کنار بیایید ، به او نشان دهید که مسئول خانواده است. اما خشونت فقط خشونت به بار می آورد. کنار آمدن با کودک ، تبدیل شدن به او نه تنها مربی ، بلکه دوست نیز تنها راه مطمئن برای تربیت کودک به عنوان یک فرد واقعی است. در خانواده هایی که خشونت فیزیکی ممنوع است ، کودکان بزرگ ، دلسوز و نجیب رشد می کنند.
