چارچوب زمانی بحران به وضوح مشخص نشده است ؛ از 2.5 تا 4.5 سال متغیر است. بحران یک پدیده طبیعی در رشد روانشناختی کودک است.
هفت نشانه بحران وجود دارد:
منفی گرایی یک واکنش منفی به پیشنهادات بزرگسالان است ، به عبارت دیگر ، برای انجام عکس عکس آنچه از او خواسته شده بود ، انجام دهد.
لجبازی - کودک اولین تصمیم را برای دریافت چیزی دنبال می کند و حتی اگر جایگزین شود نمی تواند آن را رد کند.
اراده شخصی - ظهور عبارت - خودم! کودک تلاش خود را می کند ، ادعا می کند ، به طور فعال جهان را می آموزد. اگرچه ابتکار عمل او اغلب ناکافی است.
لجبازی - بر خلاف سبک زندگی ای است که تا سه سالگی در خانواده شکل گرفته است.
اعتراض به سرکشی - نارضایتی و احساسات منفی ، ابزار اصلی کودک در این مرحله از بزرگ شدن.
کاهش ارزش - آنچه قبلاً دارای ارزش جالب بود اکنون در حال کاهش است. کودک می تواند شروع به صدا زدن ، شکستن اسباب بازی هایی کند که برای او عزیز هستند و کارهای مشابهی را انجام دهد.
استبداد - کودک قدرت را بر دیگران نشان می دهد ، برای رسیدن به نتیجه مطلوب ، از تکنیک های مختلف استفاده می کند. این بچه دیگران را مجبور می کند هر کاری را که می خواست انجام دهند.
واکنش بزرگسالان به رفتار کودک در این بحران بسیار مهم است. تعدادی از نکات معمول وجود دارد که استفاده از آنها با گذشت زمان منجر به غلبه بر صفات منفی در رفتار کودک می شود:
- کاربرد بازی در آموزش استقلال داشتن به کودک.
- پرهیز از سبک توتالیتر در آموزش.
- امتناع از محافظت بیش از حد.
- والدین باید به یک استراتژی والدین پایبند باشند.
- جستجوی عمومی برای یافتن راه حل های سازشی در درگیری هایی که کودک حق انتخاب دارد.
- قوانین رفتاری باید به صورت روتین ارائه شود و با اجرای ملایم دنبال شود.
- آموزش مهارتهای ارتباطی با همسالان و بزرگسالان به کودک.
- تأکید در آموزش باید بر نگرش مثبت باشد ، و نه بر منع و مجازات.
بحران سه ساله اصلاً جلوه ای از نافرمانی یا وراثت نامطلوب نیست ، بلکه مرحله ای از رشد کودک است که بدون آن رشد شخصیت غیرواقعی است. به فرزند خود احترام بگذارید و آن را به دیگران بیاموزید. و فقط والدین با اعمال و نگرش خود می توانند به کودک کمک کنند تا به سرعت و به راحتی از بحران سه ساله عبور کند.
