در دنیای مدرن ، ایده "پژمردن خانواده" به عنوان یک نهاد اجتماعی بسیار رایج است. در عین حال ، گرچه خانواده مدرن با خانواده ای که 100-150 سال پیش وجود داشته است ، متفاوت است ، اما این نهاد اجتماعی از بین رفته است و هنوز هم در رشد شخصیت از اولویت برخوردار است.
پیوند بین کودک و خانواده به ویژه قوی است زیرا در تقاطع اصول زیست شناختی و اجتماعی ایجاد می شود. اجتماعی را می توان لغو کرد ، عواقب چنین لغوئی چه خواهد بود - س anotherال دیگری ، اما در اصل ، لغو امکان پذیر است. لغو بیولوژیکی غیرممکن است و این دقیقاً همان چیزی است که در دوره نوزادی غالب است. در لحظه های تماس بدنی با مادر ، کودک او را بو می کند ، ریتم قلب او را می شنود ، که در طول زندگی داخل رحمی شنیده است - همه اینها احساس امنیت ایجاد می کند. جداسازی کودک از خانواده ، اول از همه ، از مادر در این دوره باعث بی اعتمادی اساسی به جهان می شود ، که بر اساس آن شخصیت در آینده شکل می گیرد.
نوزادی ، کودکی و اوایل دوره پیش دبستانی در تعیین شخصیت نقش تعیین کننده ای دارند. اگر در این زمان چیزی در تربیت و رشد کودک از قلم افتاده باشد ، دیگر امکان اصلاح این مسئله در آینده وجود ندارد. و این دوره های سنی است که کودک در خانواده می گذراند. بنابراین ، تأثیر خانواده تعیین کننده تمام رشد بیشتر شخصیت است.
این بیانیه حتی به دلیل حضور بسیاری از کودکان پیش دبستانی در مهد کودک ها و مهد کودک ها لغو نمی شود. مطالعات روانشناختی نشان می دهد كه اقامت موقت كودك در یك م careسسه مراقبت از كودك وی را از خانواده جدا می كند ، اما نه از نظر روانی: مربی مهد كودك والدین را به عنوان یك فرد مرجع عقب نمی اندازد. وقتی کودک در م institutionسسه کودک از نوع شبانه روزی است ، این تخلف فقط با انزوای طولانی مدت از والدین رخ می دهد و این یک آسیب روانی جدی می شود.
در دوران نوزادی ، اوایل کودکی و کودکی پیش دبستانی ، نه تنها اعتماد اساسی یا بی اعتمادی در جهان شکل می گیرد ، بلکه مهارت های اولیه تعامل اجتماعی نیز وجود دارد که می تواند از یک فرهنگ به فرهنگ دیگر ، از یک فرد به یک دیگر ، و حتی از یک خانواده به خانواده دیگر متفاوت باشد. شاخص ترین افراد برای کودک - والدین - معیار تسلط بر چنین مهارت هایی می شوند.
درک والدین به عنوان یک استاندارد در دوره های بعدی رشد ادامه دارد ، زمانی که تأثیر آنها تا حدی ضعیف می شود - در دبستان و حتی در دوره نوجوانی. یک نوجوان ممکن است در برابر والدین خود قیام کند ، اما ناگزیر از هنجارهای رفتاری و گرایش های ارزشی آموخته شده در خانواده پیروی خواهد کرد.
همانطور که عملکرد آموزشی نشان می دهد ، غلبه بر نفوذ خانواده تقریباً غیرممکن است. این امر به ویژه هنگامی آشکار می شود که خانواده تحت تأثیر منفی قرار گیرد - به عنوان مثال ، هنگامی که والدین الکلی کودک را مجبور به سرقت می کنند. در چنین مواردی تنها راه نجات کودک حذف وی از خانواده تا زمانی که والدین رفتار خود را تغییر ندهند. از طرف دیگر ، معیارهای رفتاری و اخلاقی مثبت آموخته شده در خانواده قادر به مقاومت در برابر تأثیر منفی محیط هستند - به عنوان مثال ، دختری که در یک خانواده مسیحی یا مسلمان بزرگ شده است ، هرگز بی بند و باری جنسی را به عنوان "عرف" تشخیص نمی دهد ، حتی اگر در دانشگاه محل تحصیل او ، بسیاری از دانشجویان دختر اینگونه رفتار می کنند.
اهمیت اولویت خانواده در رشد شخصیت به ویژه در مواردی که کودک از آموزش خانواده محروم است ، به وضوح آشکار می شود. کودکانی که در یتیم خانه ها بزرگ می شوند اغلب از نظر رشد عقب هستند و در سازگاری اجتماعی با مشکلاتی روبرو می شوند.
