جامعه بشری در حال توسعه است ، سازوکارهای تعامل بین افراد در حال تغییر است و نهادهای اجتماعی مانند خانواده نیز به همین ترتیب در حال تغییر هستند. خانواده سنتی از ویژگی های جامعه ارضی بود ، نوع صنعتی از نوع هسته ای آن مشخص می شد ، اما در دنیای مدرن پدیده جدیدی به وجود می آید - خانواده پساصنعتی
خانواده سنتی
خانواده واحد جامعه است. همه این عبارت را از کودکی شنیده اند. این نگاه به خانواده است که مشخصه درک سنتی از آن است. خانواده سنتی زمانی شکل گرفت که مردم با کشاورزی معیشتی یا نیمه معیشتی زندگی می کردند. یعنی همه کارها باید به طور مستقل انجام می شد: پرورش غذا ، نگهداری دام و حتی پارچه چرخاندن برای لباس. اگر خانواده به خوبی از پس وظایف خود برآمد ، همه اعضای آن سیر بودند و از گرسنگی نمی مردند. احساسات افراد متأهل معمولاً زیاد در نظر گرفته نمی شد. م economicلفه اقتصادی اولویت در خانواده محسوب می شد.
زندگی شخصی همه توسط جوامع و سایر اعضای خانواده کنترل می شد. یک رئیس خانواده تنها بود و بقیه از او اطاعت می کردند. این نوع خانواده پدرسالار است که وقتی سه یا چند نسل همزمان در یک خانه زندگی می کنند ، سنتی در نظر گرفته می شود. تازه عروس ها نمی توانستند "کوچ کنند" و خانه ای جداگانه بگیرند.
نگرش نسبت به کودکان و زنان در یک خانواده سنتی گاهی کاملا ظالمانه بود. کودکان به عنوان یک نیروی کار دیده می شدند. آنها از کودکی شروع به کار کردند. اگر مردم معتقد بودند که کودک "یک دهان اضافی" خواهد بود ، پس آنها به سادگی تغذیه او را متوقف می کنند ، به ویژه اغلب این کار با نوزادانی انجام می شود که هنوز قادر به کار نبوده و به بقای خانواده کمک می کنند. به عنوان مثال ، L. N. تولستوی و همچنین محققان زندگی دهقانی.
زن در خانواده ای مردسالار همیشه تابع است. هر شخصیتی که داشته باشد ، چه باهوش و چه قوی ، باز هم به تصمیمات شوهرش بستگی دارد ، که به نوبه خود ، به تصمیمات پدرش بستگی دارد.
خانواده سنتی با کمبود مسئولیت بزرگان نسبت به کوچکترها در رتبه ، اما اغراق در مسئولیت های کوچکترها نسبت به بزرگترها مشخص می شود. خشونت خانگی - ضرب و شتم همسر و فرزندان - همیشه از ویژگی های خانواده های سنتی در سراسر جهان بوده است.
خانواده هسته ای
به محض اینکه افراد فرصت کار و استقلال یافتند ، درآمد و رفاه آنها دیگر به اقدامات هماهنگ در خانواده بستگی نداشت. بنابراین ابزارهای کنترل هر فرد توسط خانواده بسیار کوچکتر شده است.
عشق و تصمیم برای تشکیل خانواده با هم به یک موضوع شخصی برای همه تبدیل شده است. نیاز به زندگی در یک گروه بزرگ از بین رفت و خانواده هسته ای ، یعنی متشکل از یک زن و شوهر و تعداد کمی از فرزندانشان ، گسترش یافت. علیرغم این واقعیت که برخی این انتقال را یک فاجعه می دانند ، محققان متذکر می شوند که جنبه های مثبت بسیاری دارد ، به عنوان مثال ، خشونت خانگی در خانواده ها به تدریج در حال از بین رفتن است.
در یک جامعه صنعتی ، همسران با نیاز به آموزش و تأمین هزینه های فرزندان خود روبرو هستند ، در عین حال ، دیگر از کار کودکان استفاده نمی شود. بنابراین ، میزان زاد و ولد به طور طبیعی کاهش می یابد.
با این حال ، والدین و انحصار جنسیت هنوز به خانواده تعلق دارد. نقش زن و مرد تغییر نکرده است: شوهر درآمد کسب می کند و زن فرزندان بزرگ می کند و از خانه مراقبت می کند.
خانواده پسا صنعت
به لطف استقلال اقتصادی روزافزون زنان ، ازدواج برای آنها از نظر سازماندهی آینده جذابیت خود را از دست داده است. "انقلاب جنسی" رخ داد ، بنابراین خانواده نیز انحصار خود در رابطه جنسی را از دست داد. بنابراین ، در دنیای پساصنعتی ، خانواده در مقایسه با سنتی ، فقط عملکرد تربیت فرزندان را کاملاً حفظ کرده است.
