هر خانواده با قوانین ، عادات ، سنت های خاص خود دنیای جداگانه ای است. نحوه رشد کودکان در یک خانواده خاص بیشتر از همه به خود والدین بستگی دارد. از دیدگاه آنها در مورد تربیت صحیح و توانایی بکارگیری صحیح آنها.
بر این اساس ، انواع مختلفی از آموزش خانواده در روانشناسی شناسایی شده است. البته عناصر هر یک از آنها از خانواده ای به خانواده دیگر متفاوت است و گاهی پدر و مادر ، حتی در یک خانواده ، فرزندان را به طرق مختلف پرورش می دهند. اما هنوز می توان اجزای اصلی این نوع را تشخیص داد.
مقتدر گاهی اوقات دموکراتیک نیز خوانده می شود و یکی از بهترین سبکهای آموزشی محسوب می شود. در این حالت والدین با فرزندان خود گرم و عاطفی رفتار می کنند. و علی رغم این واقعیت که سطح کنترل و ممنوعیت ها کاملاً بالا است ، والدین آماده اند تا شرایط سخت را با کودکان در میان بگذارند و ویژگی های سنی و توانایی های کودک را در نظر بگیرند. با یک نوع معتبر تربیت ، یک رابطه نسبتاً قابل اعتماد در خانواده شکل می گیرد. کودکان از مشاوره یا نشان دادن احساسات خود نمی ترسند.
اقتدارگرا. روشهای اصلی تربیت در اینجا کنترل و فشار است. پدر یا مادر همیشه به بهترین وجه فرزند خود را می دانند و آماده امتیاز دادن نیستند. استقلال کودک پشتیبانی نمی شود. دلایل الزامات همیشه توضیح داده نمی شود و عدم رعایت آنها به شدت مجازات می شود. با نوع تربیتی استبدادی ، نمی توان در مورد اعتماد بین والدین و فرزند صحبت کرد. کودکان ، به عنوان یک قاعده ، از صحبت کردن در مورد تجربیات خود می ترسند ، یاد می گیرند که نظرات خود را برای خود نگه دارند. متعاقباً ، این امر منجر به افزایش پرخاشگری می شود ، یا بالعکس ، به رفتار اعتیاد آور منجر می شود.
لیبرال با کودکان برخورد گرم و عاطفی می شود ، اما سطح کنترل آنها بسیار پایین است. کودکان به همه چیز مجاز هستند و آنها برای همه چیز بخشیده می شوند. به عنوان یک قاعده ، هیچ مجازاتی وجود ندارد. هیچ کس الزامات و قوانینی را برای چنین کودکانی اعمال نمی کند هر کودک و هر سنی نمی تواند از پس چنین آزادی و استقلال برآید. تا زمانی که یک شخص یاد بگیرد که آگاهانه تصمیم بگیرد و مسئولیت آن را بپذیرد ، این می تواند یک شوخی بی رحمانه باشد. اجازه ، ناتوانی و عدم تمایل به احترام به دیگران - این کمترین حدی است که می توان با چنین نگرشی نسبت به کودک داشت.
بی تفاوت (محو کننده). با همان سطح کنترل پایین مانند بالا ، در اینجا هنوز با کمبود علاقه کامل به کودک روبرو هستیم. زندگی و امور والدین در وهله اول قرار دارد ، اما به نظر نمی رسد فرزند اصلاً وجود داشته باشد. "بگذارید با مشکلاتش کنار بیاید ، من وقت ندارم." با یک نوع مجاز تربیت ، یک رابطه عاطفی بین والدین و فرزندان ایجاد نمی شود. عدم کنترل همزمان و عشق همزمان می تواند به شدت در دوره نوجوانی منعکس شود. چنین نوجوانانی بیش از دیگران درگیر شرکتهای بد می شوند. اما حتی در بزرگسالی نیز یافتن خانواده ، یادگیری اعتماد به فرد و مسئولیت زندگی خود برای آنها دشوار است.
