مسئله تربیت فرزندان سال هاست که بحث برانگیز تلقی می شود. اگر كودكی درگیر شد یا شیطنت كرد ، پدران و مادران به روش های مختلفی در برابر آن واکنش نشان می دهند. انگشت خود را تکان دهید و بگویید: "دیگر این کار را نکن" یا بدون اینکه دو بار فکر کنید فرزندان شیطان را با کمربند کتک بزنید؟ پدر و مادر به طور فعال هر دو روش را تمرین می کنند.
روشهای نوین آموزش مبتنی بر رد حمله است. تأکید بر این است که کودک را متقاعد کنیم که به کمک کلمه برخی کارها را انجام ندهد. علاوه بر این ، روانشناسان می گویند كه ضرب و شتم برای كمكها در اوایل كودكی با كمربند مملو از ظهور بعدی چنین خصوصیاتی در نوجوانان مانند بی رحمی ، عزت نفس پایین و شكل زدن است. کودکی که اغلب با کمربند شلاق می خورد ممکن است در آینده دچار اختلالات جنسی شود ؛ به دلیل تمایل به ادعای خود ، می تواند به راحتی مرتکب جرمی شود.
اما طرفداران اقدامات بنیادی تربیتی ممکن است اعتراض کنند: "اگر پسر یا دخترم کلمات ساده را نمی فهمند چه باید بکنم؟" این موقعیت نیز بی اساس نیست.
قالب های آموزشی
هر یک از والدین موظف است فرزند خود را به خوبی مطالعه کند ، رویکرد خود را در مورد او پیدا کند و بتواند به روشنی تشخیص دهد که در چه مواردی مجازات شدید و بدون قید و شرط خواهد بود. در اعمال والدین دو حالت مضر وجود دارد:
اولی والدینی هستند که رویکرد نرم و نرم دارند. آنها دائماً در محل کار خود مشغول هستند ، بنابراین نمی توانند زمان زیادی را برای تربیت فرزندان خود اختصاص دهند ، بنابراین به فرزندان خود اجازه می دهند خودخواسته باشند. پدران و مادران علاقه ای به موفقیت در مدرسه ندارند ، آنها علاقه ای به این ندارند که کودک با چه کسانی دوست است و از چه چیزهایی لذت می برد. چنین والدینی یا از مجازات فرزندان خود می ترسند ، یا به دلیل بی تفاوتی ، حتی به دلیل بدرفتاری و جنایت جدی ، فرزندان خود را با کمربند شلاق نمی زنند.
والدین از دسته دوم به روشهای بنیادین تربیت پایبند هستند ، آنها کودکان را برای هر تخلف (حتی جزئی) مجازات می کنند.
هر دو قالب یکی و دیگری شکل افراطی تأثیر منفی بر روان کودک می گذارد. همانطور که پزشکان متذکر می شوند ، با فقر معنوی ما و بسیاری از عوامل آسیب زا ، بیش از نیمی از کودکان در جامعه مدرن از روان رنجوری رنج می برند. چگونه بودن؟
لبخند زدن یا نه
آیا کودک باید با کمربند مجازات شود؟ البته در مواردی که "مجازات شدید" باید اجرا شود ، بزهکاری های نادرستی وجود دارد. برای یک تخلف فاحش (سرقت ، ضرب و شتم از همسالان ، تمسخر از حیوانات و غیره) ، یک اشاره "انگشت تهدید" کافی نیست. با این حال ، حتی در چنین موارد استثنایی ، مجازات را نمی توان به ضرب و شتم شدید ، که همراه با خشم یا نفرت است ، آورد. شما باید با آرامش و محبت مجازات کنید: کودک قطعاً عشق شما را احساس خواهد کرد و قطعاً احساس خواهد کرد که لیاقت این مجازات را دارد. فقط در چنین شرایطی کودکان احساس گناه می کنند. مجازات مفید خواهد بود.
کودکان با یک تربیت معقول ، قوانین رفتار در خانواده ، در جامعه ، در مدرسه را به خوبی می آموزند. آنها به اعمال ناشایست خود و عدالت مجازات پی می برند ، اما فقط در صورت عادلانه بودن مجازات. بنابراین ، قبل از مجازات ، همه چیز را با جزئیات درک کنید و هرگز عجولانه رفتار نکنید. بعضی از کودکان از دو دهانه بار بهره مند می شوند ، در حالی که برای برخی دیگر ، این واقعیت که مادر یا پدر روی او دست بلند کرده اند (همچنین در جمع) می تواند آسیب روحی جدی ایجاد کند.
مادر در اثر عصبانیت (دائماً کودک را زیر پا می زند ، و سپس مدام از این بابت توبه می کند) ، به تدریج اقتدار خود را از دست می دهد. با گذشت زمان ، مفهوم "می تواند" و "نباید" ممکن است در کودک تغییر کند. وقتی نظم می دهید مطمئن باشید که کار درستی انجام می دهید.
تلاش کنید تا سخت ترین مجازات کودک در معرض وجدان قرار گیرد. سپس هر جرمی باعث تمایل صادقانه به اصلاح و طلب بخشش از کسانی می شود که آنها را آزرده است.
